എല്ലാവരും സെൽഫോണുകളിലായിരുന്നു, പക്ഷേ അവൾ സ്വതന്ത്രയായി തുടർന്നു.....

  

      മോണിറ്ററുകളുടേയും നോട്ടിഫിക്കേഷനുകളുടെയും നിരന്തരമായ കോലാഹലങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഈ ലോകത്ത് അവൾ വേറിട്ടു നിന്നു. ചുറ്റുമുള്ള എല്ലാവരും അവരുടെ സെൽഫോണുകളുടെ പ്രഭയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുമ്പോൾ, അവൾ ആ പ്രഭാവ മണ്ഡലം സ്പർശിക്കാതെ ഒറ്റപ്പെട്ടു നിന്നു. അവൾക്ക് ഒരു അദൃശ്യ കവചം ഉള്ളതുപോലെയായിരുന്നു,വെർച്വൽ ലോകത്തിന്റെ ആകർഷണത്തിനെതിരായ പ്രതിരോധം തീർത്ത ഒരു കവചം

മറ്റുള്ളവർ സ്ക്രീനുകളിൽ തപ്പിതടഞ്ഞപ്പോൾ, ലോകത്തെ നിരീക്ഷിക്കുന്നതിൽ അവൾ ആശ്വാസം കണ്ടെത്തി. പ്രകൃതിയുടെ മനോഹാരിതയിലും വഴിയാത്രക്കാരുടെ സംഭാഷണങ്ങളിലും പലപ്പോഴും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ പോകുന്ന സങ്കീർണ്ണമായ പലകാര്യങ്ങളിലും അവൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടു. ചുറ്റുമുള്ള യഥാർത്ഥ ലോകത്തിന്റെ സമ്പന്നതയിൽ കുതിർന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നിരുന്നു.

ഡിജിറ്റൽ എക്സ്ചേഞ്ചുകളിലൂടെ സൗഹൃദങ്ങൾ രൂപപ്പെടുകയും ബന്ധങ്ങൾ പൂവിടുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, മുഖാമുഖ ഇടപെടലുകളിൽ അവൾ യഥാർത്ഥ ബന്ധങ്ങൾ തേടി. ഹൃദയസ്പർശിയായ ഒരു സംഭാഷണത്തിന്റെ ശക്തിയിലും പുഞ്ചിരിയുടെ ഊഷ്മളതയിലും ഒരു സ്‌ക്രീനിന്റെ പരിമിതികളെ മറികടക്കുന്ന മനുഷ്യബന്ധത്തിന്റെ മാന്ത്രികതയിലും അവൾ വിശ്വസിച്ചു.

നോട്ടിഫിക്കേഷനുകളിലും ലൈക്കുകളിലും സമയം അളന്നിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിൽ അവൾ ഏകാന്തതയുടെയും ആത്മവിചിന്തനത്തിന്റെയും നിമിഷങ്ങളെ വിലമതിച്ചു. അവൾ നിശ്ചലതയെ മുറുകെ പിടിച്ചു, മറ്റുള്ളവർ അവരുടെ ഉപകരണങ്ങളിലേക്ക് ബന്ധപെട്ട് കിടക്കുമ്പോൾ അവൾ അവളുടെചിന്തകളെ സ്വതന്ത്രമായി അലഞ്ഞുതിരിയാൻ അനുവദിച്ചു.

മറ്റുള്ളവർ വിവരങ്ങളുടെ കടലിൽ മുങ്ങിയപ്പോൾ, ഇവിടെയും ഇപ്പോഴുമുള്ള സാന്നിദ്ധ്യത്തിന്റെ ലാളിത്യം അവൾ അമൂല്യമായി കരുതി.എല്ലാവരും അവരുടെ സെൽഫോണുകളാൽ വിഴുങ്ങിയ ഒരു ലോകത്ത്, മുകളിലേക്ക് നോക്കാനും ലോകത്തെ ശ്വസിക്കാനും ജീവിതത്തെ അതിന്റെ ഫിൽട്ടർ ചെയ്യാത്ത, മധ്യസ്ഥതയില്ലാത്ത രൂപത്തിൽ ഉൾക്കൊള്ളാനും ധൈര്യപ്പെട്ടവളായിരുന്നു അവൾ.

എല്ലാവരും സെൽഫോണുകളിലായിരുന്നു, പക്ഷേ അവൾ സ്വതന്ത്രയായി തുടർന്നു............